Po zakończeniu I wojny światowej, postanowiono w Landsbergu utworzyć drugą katolicką placówkę duszpasterską. Została ona zlokalizowana w południowej, przemysłowej dzielnicy miasta. Działka w formie regularnego prostokąta znajdowała się przy Bömische-Strasse (wcześniej Schützen-Strasse). Pierwotnie w jej skład wchodził również teren po drugiej stronie ulicy.
Zabudowę działki rozpoczęto od postawienia baraku, przeniesionego z rosyjskiego obozu jenieckiego w Czarnem. Po wykonaniu niezbędnych prac adaptacyjnych, obiekt ten został poświęcony 25 października 1925 r. Jako kaplica p.w. Św. Józefa.
Już w następnym roku rozpoczęto prace projektowe klasztoru Zgromadzenia Misjonarzy Najśw. Serca Pana Jezusa (Sercanie). Pierwszy projekt (datowany na 4.08.1926 r.) na zlecenie zakonników przybyłych do Landsberga z Hiltrup k/Munster, wykonał Hans Schlicht z Wrocławia. Został on jednak odrzucony przez inwestora. Nowy projekt (datowany na 31.03.1927 r.) sporządził Felix Halbach z Berlina. W 1927 r. Rozpoczęto budowę klasztoru, pełniącego jednocześnie funkcję domu parafialnego.
28.08.1927 r. Otto Peschke wykonał projekt kanalizacji obiektu. Prawdopodobnym budowniczym klasztoru był Leo Seelig – mistrz murarski z Landsberga. W 1928 r. wybudował obok opisywanego obiektu budynek gospodarczy.
Pierwotnie kaplica p.w. Św. Józefa była kościołem filialnym parafii p.w. Podwyższenia Krzyża w Landsbergu. Od marca 1927 r. była to już samodzielna placówka duszpasterska pod zarządem Misjonarzy Najśw. Serca Pana Jezusa.
Klasztor Sercanów istniał do zakończenia wojny. Wówczas niemieccy zakonnicy opuścili miasto. Pozostawili jednak kompletne wyposażenie kaplicy i klasztoru. Stało się tak wskutek interwencji niejakiego p. Finiarza (mieszkał w budynku przy obecnej ul. Brackiej 64). Widząc zakonników przygotowujących się do opuszczenia swojej siedziby, wezwał na miejsce Milicję Obywatelską. Funkcjonariusze dopilnowali natomiast, aby udali się oni w drogę na Zachód, tylko z bagażem podręcznym. Klucze od obiektów przejął wspomniany p.Finiarz, który strzegł jednocześnie dobytku kościelnego. Jednak inne źródła podają, że kaplica została zaraz po wojnie ogołocona przez złodziei (szabrowników) oraz „przygodnych duchownych”.
Prymas Polski kard. August Hlond 15 sierpnia 1945 r. ustanowił Administrację Apostolską Kamieńską, Lubuską i Prałatury Pilskiej z siedzibą w Gorzowie Wlkp. Administratorem apostolskim został ks. dr Edmund Nowicki. To właśnie on 30 września 1945 r. skierował na ręce O. Prowincjała Bronisława Wilkowskiego propozycję, aby Oblaci podjęli się pracy na terenie Gorzowa Wlkp. Źródła nie są jednak zgodne, co do formy, w jakiej Administrator apostolski zwrócił się do Prowincjała. Obok słowa „propozycja” pojawia się także „prośba”, a nawet znajdujemy wzmiankę o „ofiarowaniu” Oblatom domu w Gorzowie Wlkp. Mieli oni objąć następujące obowiązki: urządzić przy ul. Brackiej dom rekolekcyjny dla inteligencji, wydawać tygodnik religijny, nauczać religii w gimnazjum i zająć się duszpasterstwem na terenie Zawarcia. Mimo braków personalnych Prowincjał postanowił posłać o. Henryka Gocyłę OMI i br. Albina Dudę OMI. Przybyli oni na miejsce 3 października 1945 r. Klucze od kaplicy i klasztoru przekazał im p. Finiarz. Następnego dnia o. Gocyła odprawił pierwszą Mszę św. w kaplicy p.w. Św. Józefa. Oblaci przede wszystkim dokonali zabezpieczenia kaplicy oraz remontu klasztoru. W budynku po 1945 r. przeprowadzono niewielki zmiany. W przyziemiu urządzono salę katechetyczną. Natomiast na I piętrze wprowadzono część nowego wyposażenia.
O. Gocyła zaangażował się w pracę duszpasterską – rozpoczął regularną naukę katechezy w gimnazjum. Wkrótce w Gorzowie Wlkp. pojawiają się następni Oblaci: o. Józef Mańkowski i o. Władysław Sypniewski. Dom przy ul. Brackiej wraz z kaplicą stanowił rodzaj bazy wypadowej Ojców Oblatów w tym mieście. O. Henryk Gocyła postanowił przejąć kościół poprotestancki przy ul. Woskowej. W trakcie spotkania z Administratorem apostolskim ks. dr. E. Nowickim 9 listopada 1945 r. uzyskał jego zgodę. W związku z tym oo. Mańkowski i Sypniewski zabezpieczyli świątynię, a następnie nadzorowali najpilniejsze prace remontowe. W dniu 25 grudnia 1945 r. kościół został poświęcony. W marcu 1946 r. erygowana została parafia p.w. Chrystusa Króla. W lipcu 1947 r. Prowincjał mianuje o. Stanisława Geneję omi dyrektorem domów w Gorzowie Wlkp. przy ul. Brackiej i Woskowej.
Praca Oblatów w tym mieście rozwijała się w dwóch kierunkach: przy ul. Woskowej istniała parafia p.w. Chrystusa Króla, która opieka duszpasterską obejmowała całe Zawarcie. Natomiast przy ul. Brackiej istniał dom misjonarski. Sytuacja uległa drobnej zmianie, gdy w sierpniu 1951 r. przy kaplicy Św. Józefa erygowano parafię.